Aan het begin van zijn documentaire Love-22-Love ligt videokunstenaar Jeroen Kooijmans in bed op de psychiatrische afdeling van een New Yorks ziekenhuis. Het is 2002 en hij filmt zijn eigen angstige gezicht: hij heeft een psychose gehad.
Dan gaan we tien jaar terug in de tijd. In talloze homevideo’s zien we hem en zijn partner Elspeth Diederix, eveneens succesvol kunstenaar, thuis, op reis en aan het werk. Maar in Kooijmans’ begeleidende voice-over gaat het regelmatig over zijn “demonen” – en zijn aarzelingen om daarover met anderen te spreken. Wel bespreekt hij ze ‘met zichzelf’: in e-mails correspondeert hij met een ‘Jeroen’ die vrij is van depressieve gedachten.
Zo verglijden de jaren chronologisch, passeren we zijn verblijf in New York – waar hij en Diederix ook 9/11 meemaken – en gaat de film verder richting het heden. Waarbij het opgeven van zijn kunstenaarschap, omarmen van het vaderschap en uiteindelijk herontdekken van zijn scheppingsdrang resulteren in het verwerken van zijn psychose. Dat zien we terug in enkele prachtige videokunstwerken en dit openhartige filmdebuut zelf, Kooijmans’ liefdesbrief aan Diederix.
Stills
