Beelden van de eigen website van de Iraanse grootayatollah Ali Khamenei krijgen in een zorgvuldige montage een nieuwe context: de vertwijfelde dictator verschanst zich terwijl buiten de protesten aanzwellen.

Onbewogen dreunen twee acteurs in een minimalistische setting hun schokkende teksten op. Dadergetuigenissen waarin genocides uit de recente geschiedenis samenvloeien. Monologen uit de duistere krochten van de menselijke aard.

Fiona Tan’s Indonesisch-Chinese vader komt in zijn brieven tot leven, zoals de Nederlanders van honderd jaar geleden in de fascinerende archiefbeelden die zij opdiepte. Een gevoelvolle verkenning van tijd, geschiedenis en identiteit.

Vrijwel elke film wordt voorafgegaan door een disclaimer. De angst om verkeerd begrepen te worden – met alle juridische consequenties van dien – zit diep. Maar dat indekken ondermijnt wat film is: een ongelimiteerde verbeeldingsmachine.

Deze energieke, hokjesdoorbrekende montage van archiefbeelden viert het leven en queer liefde. De spoken word-performance danst op het ritme van de vrijheid. Een swingende cinematografische ode aan Eros.

Aangrijpende, gelaagde reflectie op een werkelijkheid die voor Iraanse vrouwen buitengewoon complex is. Waarin persoonlijke vrijheid en verlangens alleen achter de voordeur en in de verbeelding ruimte krijgen.

Poëtische verbeelding van de ervaringen van de filmmaker en zijn familie, Filipijnse immigranten in Amerika en vervolgens Amerikaanse immigranten in de Filipijnen. Een dromerig portret van een zoektocht naar een plek om wortel te schieten.

Elke ochtend leest een jonge man een oudere vrouw voor uit het Tibetaans dodenboek. Een unieke film over leven, sterven en opnieuw geboren worden, die zich deels in Laos, in Tanzania en in het hoofd – en de ziel – van de kijker afspeelt.

Opererend op het snijvlak van reisdocumentaire, psychologisch zelfonderzoek en noisefilm reflecteert Joshua Gen Solondz op onderwerpen als ouder worden, ontworteling, lust, liefde en kunst. Het resultaat is even eigenzinnig als overdonderend.