Als kind werd Diana een jaar lang van haar vader gescheiden doordat hij in de gevangenis belandde, maar de afstand werd makkelijk overbrugd in de brieven die hij aan haar, en zij aan hem schreef. Later in haar leven ontstond weer verwijdering, dit keer omdat haar vader het gezin verliet, waarna er van contact geen sprake meer was.
Door als volwassene een nieuwe brief te schrijven, eentje in filmvorm, probeert Diana de relatie met haar vader te reanimeren. Dat gaat gepaard met een persoonlijke worsteling. Enerzijds wil ze hem vergeven en liefdevol opnemen in haar leven, anderzijds veroordeelt ze de traditionele Vietnamese cultuur, tradities en normen die hem van haar hebben verdreven.
Regisseur Diana Cam Van Nguyen maakt knap gebruik van de briefvorm om gebeurtenissen uit het verleden te koppelen aan verlangens van nu. Met een mengvorm van archieffoto’s en animatie roept ze de sfeer op van een monologue intérieur, die laveert tussen herinnering, aanklacht en oproep.
