Biserka Šuran is twee jaar oud als haar gezin vlucht uit voormalig Joegoslavië. Haar vader dacht destijds dat hun plotselinge vertrek zijn jongste dochter het minst zou raken. In haar regiedebuut gaat Šuran met haar vader in gesprek: over hun gezamenlijk verleden, de geschiedenis van de Balkan en wat dit betekent voor hun identiteit.
De dialogen vinden plaats in een sober theaterdecor., ingericht in een verlaten fabriek. Hoewel een en ander in scène is gezet, proberen de filmmaker en haar vader je niet van hun acteerkunsten te overtuigen. Eerder grijpen zij het minimalistische decor aan om zich een houding te geven in deze verkenning, die voor allebei best ongemakkelijk is; voor de dochter omdat zij deze vragen nooit eerder stelde, voor haar vader omdat hij niet geleerd heeft ze te beantwoorden. Maar de antwoorden komen.
De filmmaker weet je zowel mee te nemen in haar familiegeschiedenis als aan het denken te zetten over Europa als construct in wat voelt als een benijdenswaardige exercitie, die menig kijker met een van hún ouders zou willen doen.
