Een meisje voorspelt het einde der tijden. Misschien explodeert de aarde of drijft de maan langzaam van de aarde af. Of anders zal de zon zo dichtbijkomen dat de hemel oranje kleurt van de as. Kalm filmt Blake Knecht ondertussen een karkas, een dode vis, rookpluimen en scheuren in de droge aarde van de woestijn in Nevada, een landschap dat zweeft tussen mythe en verdwijning. Die zwart-witbeelden wisselt ze af met hypnotiserende, blauw getinte, beschadigde 16mm-beelden van overstromingen.
Het woestijnlandschap oefende direct invloed uit op het filmmateriaal. Knecht gebruikte zout uit het opgedroogde Great Salt Lake om de emulsie van de filmnegatieven te bewerken. Ook begroef ze de film in de grond die net hersteld was van een bosbrand en gebruikte ze een cyanotypie-emulsie op filmmateriaal dat ze vervolgende handmatig ontwikkelde met water.
Water, zout en aarde weerspiegelen zo de menselijke afdruk op een aftakelend ecosysteem, dat dit meisje – de twaalfjarige zus van de filmmaker – overal om zich heen ziet. Haar benen bungelen om de takken van een oeroude boom. Waarom zijn we normaal gaan vinden wat niet normaal is?
Stills
