“We waren met veel. Toen het voorbij was, gingen we elk weer ons weegs.” We zien beelden van de Groene Beweging, een reeks protesten in Iran die begon in de zomer van 2009 in reactie op de verkiezingsfraude die was gepleegd in het voordeel van zittend president Mahmoud Ahmedinejad. We zien de chaos, de saamhorigheid onder de demonstranten, de verwondering ook: dat dit kan, dat dit gebeurt. De schokkerige beelden, handheld gefilmd, vatten zowel de energie van de massa als de paniek wanneer er opeens schoten klinken. Ondertussen vertelt een voice-over in alle kalmte wat er nadien gebeurde met de mensen die we zien.
Telkens worden de wilde beelden eventjes stilgezet en krijgen we te horen wat er met de persoon die we in de wazige beeldbrij ontwaren is gebeurd, wat er van hen is geworden. Die verhalen zijn fictief, in de zin dat ze niet daadwerkelijk horen bij de mensen die we zien of bij de namen die ze hier krijgen, ook al zijn ze direct uit het leven gegrepen. Hoe hartverscheurend de verhalen ook zijn, de verteller blijft dezelfde kalme distantie houden, alsof ze het allemaal vanuit een andere dimensie aanschouwt.
