Abstracte beelden en geschreven tekst. Dat zijn de twee componenten van deze getuigenis van huiselijk geweld, lichamelijk en psychologisch, dat de jeugd van de verteller heeft gevormd. De verteller is een vrouw die diffuse herinneringen bovenhaalt aan de mishandeling die zij en haar zussen tien jaar lang ondergingen, en aan hoe ze daaraan ontkwamen. De tekst, die zin voor zin in beeld verschijnt, vormt geen afgerond verhaal. Het zijn fragmenten, flarden, scherven van een verhaal.
Soms worden de beelden even concreet: wolken, de maan, boomtoppen in de schemering, de zee. Maar vaker zijn ze een abstractie. De beelden, gefilmd gedurende zes jaar en in meerdere landen, vormen een toevluchtsoord, een plek waar woorden en herinneringen samen mogen bestaan – anoniem, maar ook onontkoombaar.
Stills
