Met registrerende beelden van wachtende jonge vrouwen in een Russische kliniek weet Alina Rudnitskaya een beklemmende spanning op te bouwen. De in grisaille gefilmde documentaire laat lang in het midden waar de vrouwen in badjas op wachten, wat er achter de klapdeuren gebeurt, en waarom ze zo terneergeslagen zijn.
Rudnitskaya lijkt hen van een afstand te filmen, maar zoomt daarmee juist in op wat zich afspeelt in de hoofden van de in zichzelf gekeerde vrouwen. De camera staat in de kale wachtkamer van de kliniek, met enkel een kapstok als aankleding en het dreigende geluid van de brancardwielen op de achtergrond.
Zo observeert de camera het gedrag van deze vrouwen die, vooral als gevolg van onvoldoende middelen, een zeer moeilijke beslissing moeten nemen. Hun gezichten weerspiegelen hun wanhopige situatie; het zal misschien niet de laatste keer zijn dat ze in deze koude wachtkamer zitten. Heel soms maakt de camera een uitstapje naar buiten, naar een winterse brug. Ook buiten wacht de kou.
