Een lachend, naakt peutertje wordt aangemoedigd om te laten zien hoe sterk ze is. Hetzelfde kind speelt in een geïmproviseerd badje in de douche en danst even later bloot op muziek door de kamer. Het zijn onschuldige, vrolijke beelden van een speels kindje dat door familieleden wordt gefilmd. Maar door de teksten onderaan de homevideo’s krijgen deze beelden een onheilspellende, duistere lading. Filmmaker Anna Hanslik was het kind in kwestie.
In dit autobiografische essay kijkt ze terug op deze opnames met de wetenschap dat ze op die leeftijd seksueel werd misbruikt door een familielid dat eveneens op die beelden voorbij komt. Nu ze volwassen is vraagt ze zich af hoe het kind op de beelden zich gevoeld moet hebben.
Ze reconstrueert het verleden en begrijpt nu waar haar enge dromen vandaan kwamen, met welk trauma ze rondliep en hoe ver ze verwijderd raakte van haar eigen lichaam. Met deze intieme en persoonlijke film haalt Hanslik pijnlijke herinneringen op en probeert ze alsnog haar seksualiteit, haar lichaam en haar grenzen te omhelzen en te bewaken.
