In deze film, waarmee Kim Longinotto afstudeerde aan de National Film and Television School in het Engelse Beaconsfield, rekent ze af met een pijnlijk deel van haar verleden. Longinotto, die de film samen met Dorothea Gazidis regisseerde, werd als tiener tot een meisjesinternaat veroordeeld. De school, die huisde in een oud en geïsoleerd kasteel in Buckinghamshire, opereerde als een soort ministaat, waarin bizarre regels elkaar opvolgden, het eten onverteerbaar en de straffen absurd en onbillijk waren.
Longinotto liep er op haar zeventiende wijselijk van weg, en kreeg jaren later een kans op zoete wraak. In subtiele maar doelgerichte impressies legt ze, vanuit het perspectief van de er nog wonende meisjes, het onderwijssysteem van dit internaat bloot als een repressieve wereld vol onaanvaardbare reglementen.
Alle films die Longinotto hierna maakte, gaan over mensen die in opstand komen tegen onderdrukkende autoriteiten en starre tradities, of die nu klasse, gender of seksuele geaardheid betreffen. Qua zeggingskracht kan haar debuut zich zeker meten met haar later werk. Een jaar nadat Pride of Place uitkwam, werd het internaat gesloten.
