Vrijwel iedereen van wie de ouders niet meer leven, kent het verlangen om (nog) eens goed met hen te kunnen praten. In Letters to My Dead Parents laat Ignacio Agüero zien wat hij met zijn lang geleden overleden ouders zou bespreken.
In zijn meanderende, associatieve film monteert hij homemovies, familiefoto’s en interviewfragmenten met tijdgenoten van Agüero’s vader, onder wie een vakbondsleider die in de fabriek werkte waarin Agüero’s vader manager was, door beelden van Pinochets staatsgreep en dictatuur, en fragmenten uit zijn eigen korte protestfilm No olvidar (Don’t Forget, 1982).
Tegenover het verleden staan actuele beelden van Agüero’s huis en idyllische tuin, waarvan de schoonheid contrasteert met de gruwelijke herinnering aan de dictatuur. Hij vraagt zich af wat de reactie van zijn vader op Pinochets staatsgreep zou zijn geweest als hij op dat moment nog had geleefd – hij overleed drie jaar ervoor. Enige schaamte valt te bespeuren in zijn terugblik op zijn eigen houding in die tijd. Terwijl een vriend van hem werd vermoord, sloot hij zich af voor de gruwelijke werkelijkheid door zich op zijn filmopleiding te storten.
Stills
