Persoonlijk zijn de films van Ross McElwee altijd geweest. Zijn eigen leven bleef centraal staan in films waarin hij grote onderwerpen als de tabaksindustrie (Bright Leaves) of kernwapens (Sherman’s March) aanhaalde. Maar heeft hij al die jaren misschien ook iets over het hoofd gezien? De dood van zijn zoon dwingt hem om opnieuw te reflecteren.
Remake bestaat grotendeels uit oude opnamen van Adrian: een pienter en fantasievol jongetje dat in een typisch bokkige puber verandert, en later worstelt met mentale problemen en drugsverslaving. Beelden die helemaal geen doel hadden toen McElwee ze draaide, lijken nu puzzelstukjes te zijn geworden. Niet alleen om Adrian beter te begrijpen, maar ook hemzelf.
Gevoelens van schuld en woede – altijd in McElwee’s berustende, eloquente voice-over – worden afgewisseld met prikkelende ideeën over de rol van film in ons leven. Hoe beelden helpen om herinneringen vast te houden én hoe ze vervlogen tijden fictief kunnen laten lijken. Remake heeft veel te vertellen, maar houdt de kern simpel. Want uiteindelijk is dit vooral een film over de onvoorwaardelijke liefde van een vader voor zijn kind.
