Drie voormalige Iraanse politieke gevangenen getuigen van de ondervragingen en psychologische en fysieke martelingen die ze hebben doorstaan. Samen met regisseur Tamadon reconstrueren ze nu in verlaten pakhuizen in Parijs de Iraanse gevangeniscellen. Een ontspannen begin verandert al snel in een indringende herbeleving die soms veel emoties oproept. Niet iedereen wist standvastig te blijven, wat pijnlijke herinneringen losmaakt.
Politiek activist Taghi Rahmani vertelt over de zes maanden die hij in de isoleercel doorbracht. Homa Kalhori, die later A Coffin for the Living schreef, legt de kwelling van de 'doodskist' uit. Zakenman Mazyar Ebrahimi, ooit valselijk van spionage beschuldigd door een concurrent, bindt de regisseur vast op een martelbed om aanschouwelijk te maken hoe dat ging.
Where God Is Not legt het vast in een observerende, maar betrokken stijl. De regisseur en zijn motieven blijven niet buiten beeld. Vergt hij niet te veel van het drietal? Is hij niet te idealistisch? Het leidt tot een heftige discussie. De film, die in Berlijn de Oecumenische Juryprijs won, vormt samen een tweeluik met My Worst Enemy (ook te zien op IDFA).
Stills
