De dove filmmaker Alison O’Daniel stuitte op een nieuwsbericht over de onopgeloste diefstal van tuba’s op een aantal middelbare scholen in Los Angeles. Ze vroeg zich af hoe die studenten moesten oefenen zonder instrument. Het werd het startsein van een beeldgedicht over hoe mensen op het doofheidsspectrum geluid beleven.
The Tuba Thieves vertelt niet het verhaal van de diefstal, maar gebruikt de gebeurtenis als rode draad voor een associatieve rondgang door een stad vol geluiden. We zien de impact van geluidsoverlast van vliegtuigen op bewoners. Hoe instrumenten horende en dove muzikanten kunnen verbinden. We worden deelgenoot van een wereld waar geluid en stilte voor alle publieksgroepen een nieuwe vorm aannemen.
Via onderschriften worden klanken zo nauwkeurig mogelijk omschreven. Een inventieve geluidsmontage versterkt het zorgvuldige camerawerk. Langzaam wordt duidelijk hoe geluid en stilte de verbindende factoren van al deze ogenschijnlijk op zichzelf staande impressies zijn. Meer nog dan een documentaire is The Tuba Thieves dan ook een auditieve belevenis.
Stills
