De Zuid-Koreaanse videokunstenaar Nam June Paik stelde zich graag voor als een “arme man uit een arm land”. Interessant predicaat voor een telg van een van Korea’s rijkste families. Hij keerde zich af van zijn dominante vader, werd marxist en vertrok naar Duitsland om muziekgeschiedenis en compositieleer te studeren. In 1958 markeerde een optreden van avant-gardist John Cage een keerpunt in zijn leven. Dat op toeval gestuurde concert gaf Paik de moed in volstrekte vrijheid zijn kunstenaarschap vorm te geven.
De rest is fascinerende kunstgeschiedenis, onderhoudend opgetekend in deze documentaire, waarin kunsthistorici, tijdgenoten en vrienden als een Grieks koor lof zingen over Paiks werk, zijn bijdrage aan de Fluxus-beweging en zijn markante persoonlijkheid. “Televisie is een dictatoriaal medium”, vond hij: een potentiële ondermijning van de democratie, net als nationalisme en een te groot vertrouwen in technologie. Zijn antwoorden op die bedreigingen komen voorbij in talrijke archiefbeelden. Aanvankelijk verweten critici hem gebrek aan diepgang en talent. Dit rijke portret laat zien dat Paik zijn tijd ver vooruit was.
Stills
