Aan het begin van het nieuwe millennium, terwijl het Israëlische leger vergeldingsacties uitvoert voor de Tweede Intifada op de Westelijke Jordaanoever, legt de Palestijnse Suha haar gezinsleven vast in homevideo’s. Nachtelijke bezoekjes aan de ondergrondse kelder en de angst van haar twee jonge kinderen voor de beschietingen zijn regelmatig terugkerende elementen. Dat de gezinsleden nog zienderogen moeten wennen aan de altijd aanwezige camera geeft de beelden ook iets alledaags, net als het feit dat de kinderen de volgende dag gewoon weer naar school moeten.
In 2017 ontdekt haar zoon Yousef, de regisseur van deze documentaire, het archiefmateriaal. Samen met zijn moeder onderzoekt hij waarom zij het gezinsleven in oorlogstijd filmde. En waarom ze wachtte met vluchten; meermaals verbrak Suha haar belofte aan God om te zullen vertrekken.
De knappe debuutfilm onderstreept het belang van het vastleggen: met oude beelden construeert de filmmaker nieuwe verhalen. Het verhaal van een moeder met haar camera, van een jongen en zijn jeugd en tegelijkertijd van de geschiedenis van het Palestijnse volk.
