Aan het begin van Red Herring leest Kit Vincent zijn vriendin een mogelijke presentatie voor: “Mijn film gaat over mij en mijn vader Lawrence, terwijl we leren om te gaan met mijn ongeneeslijke hersentumor.” Ze moeten er een beetje om lachen, want het klinkt zo schools. Terwijl deze eerste lange film van Vincent verre van dat is.
Dit rijke en gevoelvolle project is gemaakt met grote openhartigheid en aandacht voor het beeld. Ondanks de tragiek bevat het ook de nodige humor. Vincent wil geen droevige film maken. Onvermijdelijk krijgen naast vader Lawrence ook zijn moeder Julie en vriendin Isobel een plaats. Zo groeit dit opvallend eerlijke onderzoek, dat verder kijkt dan alleen de soms heftige reacties op Vincents hersentumor. Komen ze dichter bij elkaar?
Denken over het einde valt Lawrence moeilijk, maar hij toont een onverwachte belangstelling voor de filosofie van het judaïsme en heeft nog een heel andere verrassing in petto. Ook Julie vertelt haar zoon iets belangrijks. Jeugdbeelden verbreden het perspectief. De rol van het filmmaken zelf komt eveneens ter sprake.
