Bejaarde mijnwerkers verzamelen zich voor een groepsportret. Ze werkten in de Marokkaanse kolenmijn van Jerada tot die in 2001 officieel sloot. Toch gaan er nog dagelijks mijnwerkers naar beneden. Clandestien, omdat er in de regio nooit een economisch alternatief is geboden voor de zware arbeid.
Randa Maroufi brengt met L’mina een eerbetoon aan de mijnwerkers van toen en nu, en doet dat in nauwe samenwerking met de inwoners van Jerada. Niet via interviews, maar via een uitgekiende combinatie van verschillende technieken als 3D-scanning en studiowerk. Omdat draaien in een echte mijnschacht te gevaarlijk was liet ze er één tot in detail nabouwen. Daar vroeg ze de kompels te laten zien aan welke risico’s ze dagelijks blootgesteld worden, van instortingen tot het vrijkomen van methaangas.
Door middel van lange camerabewegingen creëerde Maroufi tableaux vivants van een schaduwindustrie die eigenlijk niet zou moeten bestaan. Ze dompelt de kijker onder in een bijna mythische wereld, wat haar op de Semaine de la Critique in Cannes de Leitz Cine Discovery-prijs voor beste korte film bezorgde.
Stills
