“In de zomer waarin ik dertien werd, kreeg ik een camera. Ik heb maar één video uit dat jaar. Ik weet niet of ik alles heb gewist, of het gewoon wilde vergeten.” Skin Despair toont beelden die een meisje van zichzelf filmt, op bed. Terwijl we naar de openingszinnen luisteren, begrijpen we dat alles op het punt staat te veranderen.
In haar film blikt Mireia Vilapuig terug op het jaar waarin zijzelf een adolescent werd. Bij speelse beelden, lopend over het strand of zingend voor de badkamerspiegel, klinken haar schokkende herinneringen aan willekeurige momenten, zoals toen een man vroeg of ze weleens een nacht in een luxehotel had doorgebracht. Of hoe een online contact haar bleef guilten om in het echt met hem af te spreken.
Op kalme toon haalt ze de herinneringen op. Ze heeft ze nog nooit aan iemand verteld. Haar zwijgen, net als de ingetogen manier waarop ze nu terugkijkt, maakt de verhalen nog verontrustender. Het onthult hoe seksueel geweld zo terloops is verweven met een meisjesleven, dat het nauwelijks het vermelden waard lijkt – iets wat gewoon hoort bij volwassen worden. Een aansprekende, urgente film over het opgroeien van tienermeisjes in een mannenwereld.
Stills
