Tien jaar kostte het Amy Berg om via de erven van Jeff Buckley (1966-1997) toegang te krijgen tot zijn archief. Daaruit put ze rijkelijk voor deze documentaire over het leven van de man die in korte tijd een muzikaal icoon werd – dankzij zijn haast hemelse stem die in de hoogte alleen maar aan kracht won, dat ene fenomenale album, Grace, en zijn dood op dertigjarige leeftijd, die de muziekwereld verbijsterd achterliet.
In een energieke montage rijgt de film momenten aaneen vanaf zijn kindertijd tot aan die tragische dood. Er zijn opnames van een veertienjarige Buckley die ‘Roxanne’ van The Police zingt, van zijn optredens in het New Yorkse underground-café Sin-e, waar hij eigen liedmateriaal uittestte, en geluidsopnames van berichten die hij achterliet op antwoordapparaten.
Daarin horen we een meer persoonlijke kant van Buckley, die ook aan bod komt in interviews met voormalige bandleden, bevriende muzikanten, zijn moeder Mary Guibert en voormalige geliefden Rebecca Moore en Joan Wasser. Hun verhalen maken van deze film, meer dan een poging dat illustere muzikale enigma te verklaren, een gevoelig portret getekend door liefde.
Stills
