Burn-out en depressie lijken steeds vaker voorkomende aandoeningen te zijn. Ligt dat aan het individu of aan de samenleving? in deze tot nadenken stemmende film reflecteert regisseur Paula Ďurinová op een ervaring die veel mensen kennen, ook al wordt hij door de meesten in stille afzondering ondergaan.
Via een reeks extreme close-ups verbeeldt Ďurinová de sensatie van burn-out of stress: een melange van onscherpe beelden en rondzingende geluiden geeft de ervaring weer van gebrek aan focus en een gevoel van desoriëntatie, afgewisseld met juist langdurige, scherpe opnamen van ogenschijnlijk onbeduidende zaken. Vanuit deze isolerende ervaring beweegt de film naar een groepssessie waar enkele jonge mensen in Berlijn vertellen over hun gevoelens van overbelasting, uitputting, dissociatie en schaamte.
Hun woorden zijn nog aarzelend en tastend, maar weergalmen in een meer gerijpt relaas in de voice-over. Die verbindt de druk die op onze psyche wordt gelegd aan de waarden van onze cultuur en diverse vormen van geweld, uitmondend in een oproep tot handelen die, voorbij persoonlijke genezing, de weg wijst naar collectieve verandering.
Stills
